Tú
ristir
við
høvdinum
,
ljóðið
hevur
sína
orsøk
!
Tó
,
tú
ert
einsamallur
,
tú
sært
fólk
standa
í
gøtunum
og
kemur
at
hugsa
um
tómar
tunnur
.
Aftan
fyri
sparikassan
,
millum
svímaðar
runnar
,
rennur
ein
tík
.
Hon
snoddar
seg
fram
til
ein
bonk
,
har
nakrir
unglingar
hava
slongt
seg
fyri
at
tosa
um
brennivín
.
Orðini
og
setningarnir
,
teir
spekulera
saman
,
eru
so
vanligir
,
at
tíkin
er
líka
við
at
skilja
tað
.
Tú
andar
út
og
sært
,
at
tað
,
sum
tú
trúði
,
var
ein
tík
,
er
vilst
niðan
til
løgtingshúsið
,
hevur
lyft
beinið
og
pissar
.
Tú
fert
omaneftir
,
sært
,
at
pylsuvagnarnir
eru
stongdir
,
sært
ein
ulpumann
,
sum
stendur
og
trolar
eftir
slatri
.
Tú
ert
ikki
fordómsfríur
og
hugsar
títt
um
bygdafólk
.
Unglingarnir
á
beinkinum
tosa
nú
um
konufólk
,
serliga
er
tað
ein
,
hon
lovar
sum
lambið
,
siga
teir
og
smírast
.
Myrkrið
er
ikki
myrkt
,
heldur
skitið
,
so
tað
er
eingin
romantikkur
,
sum
drívur
teg
oman
móti
sjónum
,
tú
fert
bara
sum
vatnið
í
rennusteininum
.
Tú
kemur
út
úr
skugganum
og
sært
skipini
,
tú
steðgar
,
pilkar
nøs
,
og
tað
rennur
upp
fyri
tær
,
at
tú
ert
góður
við
henda
býin
hóast
alt
.
Tú
spýtir
á
vegin
.
hvat
er
tað
at
vera
góður
við
nakað
.
Viljaleysur
gekk
hann
út
eftir
bryggjuni
,
so
langt
út
,
at
ljóðini
frá
býnum
,
sum
næstan
ongan
uppruna
hava
,
doyðu
burtur
sum
snorkið
frá
einum
vaknandi
manni
.
Tað
var
eitt
sindur
óhugnaligt
.
Sjálvur
stóð
hann
í
miðjuni
.
Úti
við
Skinnarasker
steðgaði
hann
,
hugdi
so
út
á
sjógv
og
var
lukkuligur
eina
løtu
,
men
kom
so
at
hugsa
um
sjóverk
.
Við
einum
harkandi
ljóði
vendi
hann
sær
á
og
hugdi
at
býnum
.
Men
býurin
fekk
hann
at
hugsa
um
brennivín
og
bilar
,
sum
koyrdu
ov
skjótt
.
Hann
stardi
niður
á
føturnar
og
fekk
hug
at
rópa
reyvarhol
.
Aftur
einaferð
var
hann
ein
einsamallur
tóni
í
tí
stóru
symfoniini
,
syrgiligt
var
bara
tað
,
at
hann
var
dottin
av
nótablaðnum
.
Inni
í
myrkrinum
,
á
einum
trappusteini
,
sum
tolin
hevði
verið
trappusteinur
í
nógv
hundrað
ár
,
sat
ein
menniskja
.
Hann
kendi
við
eitt
,
at
hetta
var
ikki
nakað
vanligt
fólk
,
men
eitt
veruligt
menniskja
.
Hetta
gjørdi
hann
eitt
sindur
bangnan
í
fyrstuni
,
myrkrið
fekk
hann
at
hugsa
.
Kanska
var
hetta
ein
svangur
villmaður
.